It beurspraat rûzet troch de stêd
oer ’t baggerjen fan feart en grêft:

‘Se wolle ha, der leit in skat,
hiel Snits kin fan dat jild wol sêd!’

‘De wettersport, dat is ús krêft,
de djipte liket Snits wol wat.’

‘Se ha it ek oer dûken hân,
dat kin net mei it hier fol drek.’

‘In reinich libben wurdt ús lot,
dus grêften fol en droech it lân.’

It antwurd leit wat fierder fuort
as troch de dei sa sljochtweihinne:
sanearring út ‘e djipte wei,
mei sûnens is de wrâld te winnen,
sjoch it boerd yn it strewelleguod.

De Vries, oprjocht en sljocht Friezinne,
seach as deputearre nei de fierte
fan de jierren, want wa wol net o sa
graach de wei berinne om te winnen:
Fryslân kulturele haadstêd fan Europa!

Wat haadstêd moast it wurde,
Ljouwert, Drachten of dochs Snits?
De striid is net ferhurde,
mar kreëarre earder yn in flits.

De flitsen fan ideeën
fleagen oer ’t ahapapier,
se weagen op ‘e seeën,
farrend fan tichtby nei jierren fier.

Mar gean net nei de fierte
as de Fryske skuorre swingt;
bewarje ’t âlde witten,
earst beharkje wat it jonge bringt.

De Fries, oprjocht en ljocht fan sinnen,
debutearret op ‘e sljochte basis
fan syn lânskip, gea en geast, wol o sa
graach de wei berinne om te winnen:
Fryslân kulturele haadstêd fan Europa!