Wylst de kosmos folget it systeem
fan rûntsjes draaie, dat de sinne
opkomt neffens tiid en plak,
ferkeart it moarnsfolk yn it ierdske frame
fan file yn syn eigen bak.

Lizzend op it rôljend ark de claim
om yn ’t ferkear wat tiid te winnen,
wurdt men stjoerd troch it systeem
fan rjochte wei en streek en ljocht en peal,
dat elkenien komt goed teplak.

Lykwols fielt men ridend faak mar heal
dat harsens ferantwurdlik binne
foar de foet op rem en gas
en giet it mis, dan krijt de peal in kras,
mar is de blikbak total loss.

Hjir lis ik dan, ûntdien fan swurd en gyk,
myn winstersk plak, yn rêst beferzen,
yn ’t nachtlik ljocht te kyk foar gjin publyk:
soe dat myn foarlân wêze?

Ik hie myn gloarjejierren lang ferlyn,
gjin konkurrint koe my besile,
foar of oan de wyn, de gong siet der goed yn:
soe sa de takomst fiele?

De âlde generaasje joech myn roer
oan jonge hannen dy’t mei faasje
stjoere woene, mar myn gloarjetiid wie oer:
wie ik al út ‘e graasje?

Gean ik myn âlde maten achternei
dy’t ruile binne foar in oare?
‘k Bin alhiel ûntdien fan dizze wrâldske wei:
wa’t bliuwe wol, moat scoare.