Twa eagen stoarje achterút
as sieten alve skûtsjes op ‘e spegel
fan de Swan yn skeane need,
mar ’t skip foaryn is wis fan bút,
dat is op Grou no ienkear regel.

De skûtsjes brûzje nei ’t publyk,
dat spannend sjocht mei withoefolle eagen,
mar it hert hâldt nimmen beet,
gjin minske rekket yn panyk,
want Grou ken amper hege weagen.

It Grouster skûtsje sylt net bêst
foar ’t eigen folk mei ’t each op hjoed wer winne,
’t is foar leken faak in weet:
it skip sit oan de lêsten fêst
en lit de bút foar ’t swaantsje rinne.

Sjoch heit en soan mei wite pet
en bûtenlânske eagen op it wetter…
wurdt soan Ersin kampioen
fan hiel de wrâld… hy wit it net,
mar sjoch no Grou, hy docht it better.

Ersin Burkley út Nij-Seelân die yn 2003
yn de Optimist mei oan it wrâldkampioenskip
by de Kanaryske eilannen

Se drage ’t skip op hannen,
de supporters fan de Pan,
elke Snitser wit derfan,
it binne sterke mannen.

Dus wolle sy it drage:
’t nije shirt, it sprekt derfan
dat hiel Snits is yn de ban
fan mannen sûnder fragen.

Hoe komt it… wurdt net frege,
want sy komme derfoar op
dat de Pan sylt faak op kop,
oars wurdt de romp ferhege.

De skouders dus nei boppen
en ek breder troch it shirt,
wa’t net útset, is in nerd,
mar wêrom soe men roppe…

… as ien man fan dy trije
hjoed de dei der net mear is*,
want gjin libbensjier is wis,
hy mocht it shirt wol lije.

* In memoriam Alfred Pietersma