It barde yn de wide wrâld,
om krekt te wêzen yn it fûgelgea,
sa tusken lêch en brieden;
watfoar fûgel fielt him dan te âld
om ’t jongfolk op te fieden,
mar dochs, in mieske fleach him dea.

Dêr leit er noch yn kleurepracht
op ’t suver wyt, lykwols wat jout it him
ast fan it libben skiede
moast en weiwurdst yn de neare nacht,
gjin hoop mear op ‘e ierde,
de himel sjongt it rekwiem:

‘Lit ús bidde foar syn sielerêst,
hy waard noch heit en die syn bêst.’

Dêr sit er yn it stimmich swart,
as boade wjukket hy it deadsberjocht
de wrâld yn om te bieden
wissichheid, want ’t libben is mar koart
en sil nei ’t grêf ta liede,
mar ’t mieske hie noch net syn nocht:

‘Lit ús wjukje foar syn frou op ’t nêst,
sy wurdt wer mem en docht har bêst.’

Al jierren hat er net mear draaid
en stiet ferstive as ferskrikker,
mar fergees,
de iene nei de oare saait
op ’t blêd mei rust, it jout gjin flikker.

De ielgoes heger as de krie,
hoewol’t se beide donker binne
yn de race
fan oer myn lyk, myn heechste die
is delsjen op wa’t ûnder rinne.

‘Ik bin hjir yn myn elemint,’
sa wol de ielgoes ha, ‘in libben
net fergees.’
‘Wy steane op in monumint,’
sa seit de krie, ‘mei deade ribben.’

Mar beide sjogge del
op ’t bist mei hier op ’t fel.

Al oeren hat er rûntsjes draaid
om nammen op wol hûndert stiennen,
mar fergees,
hy wit net wêr’t syn froutsje leit,
ek net wat monuminten binne.