Ik seach him tusken oaren lizzen,
iendrachtich sa’t er altyd wie,
teminsten nei de namme,
mar hjoed wie ’t: nei it wurd de die,
sa koe men it wol sizze.

De stjoerhut waard twa meter rommer
en duorsumer troch glês en stiel,
want beide wiene hurder,
mar wêr wie noch de âlde siel
of seach ik it te somber?

’t Ferline wie fansels wol prachtich:
de beurtboat fan It Heidenskip,
fan hurde Friezen bliuwe
wy, hurd as stjoerhuthout… ferhip,
wie dat wol sa iendrachtich?