It is útein set mei Napoleon,
de hoanne fan de Frânske fok
dy’t mei syn pronkske fearren swaaide
en sjedêr al wer in hinnehok
dêr’t hy fiktoarje kraaide.

It Fryske hinnehok wie him te lyts
foar’t fokprogramma, swier potint,
de hichte koe him wol bekoare,
sa kaam it Iems-departemint
fan Grins yn ’t hege noarden.

Mar Fryske hinnen ha in lichte lêch
en doe’t er rekke ympotint,
ferfoeren sy wer nei har hokje,
binnen eigen grinzen samar wend
mei elke dei in brokje.

Oant wer in galahoanne kaam yn byld
dy’t oer de grinzen kraaie woe
fanwege megahinnehokken,
mar de Fryske hinnen woene doe
net langer mei him fokke.

Fryslân bout fan âlde tiden ôf
mei stien op stien de hichte yn,
fan stinzen oant de Aldehou,
dy hichtebou is lang ferlyn.

Leger bout men oan de maatskippij,
want wurk oan minsken komt nea ôf,
soms spjalt wat wie earst splinternij,
it hieljen komt faak fan de frou.

Fryslân bout de nije tiid wol troch
nei hegerop, ferdjipping tsien,
it kapitale komt der doch,
de banken ha noch wat te lien.

Breder bout men oan it plattelân,
de romte freget kwaliteit
dy’t streekrjocht komt út it ferstân
en ’t fielen, wat de frou wol leit.

Fryslân bout oan it provinsjehûs
mei stim foar stim de hichte yn,
want machten bouwe yn de rûs
fan tiden, hjoed en lang ferlyn.

Lykwols lei de oare bou al stil,
briek sel foar sel it lichem ôf,
al hoe’t ek focht de sterke wil,
gjin hieljen holp mear dizze frou.

Fryslân bout yn dizze tiid noch troch
mei stim en stiennen dy’t sy hie,
dêrby har takomstfisy noch,
sa breed as ’t lânskip nei har rie.