Dus harkje skerp hoe’t Haachske hoannen kraaie,
dat lûd rint gau nei sifer tsien,
in wettich galmjen nei it gea:
‘Fret hoannefoer, gjin gers of hea,
sa hawwe wy it altyd dien,
wy trêdzje hinnen foar befruchte aaien.’

Se stieken oan dy iene Fryske hoanne
mei op ‘e kop in kaam as fjoer,
dy kraaide mei it Haachske koar,
want hoannefoer, dêr wied er foar:
‘Ik moat begjinne by de boer,
wol struie, mar de keallen net mear boarne.’

Mar doe’t de hoanne op ‘e stôk al slomme,
begûn de Fryske ûle mei
it skôgjen út ‘e hichte wei
en syn konklúzje wie dernei:
‘De Fryske bisten frette dei
en nacht en sille likegoed der komme.’

Dêr’t de dyk it lân omklammet,
sprekt de Fries in kleare taal:
wa’t him foar de diken skammet,
giet de see mei oan de haal,
rôlje fier globale weagen,
slepe mei de eigen taal,
mar wa’t hâldt de dyk foar eagen,
docht de tiid troch syn ferhaal.