De kop ferskûle yn de fearren
en wat dreame op ien poat,
dat dogge de flamingo’s,
want gjinien komt yn dat oard
en sil har heal bestean bedjerre.

Dêr stiet yn hear en fear de reager
mei twa poaten op in peal
en skerp it each op auto’s,
yn de stêd kin it net heal,
dêr is it foar ’t bestean wat dreger.

Karibysk blau jout troch it jier
de sinne romte en de minske sin
oan yn de djipte of de hichte,
oars mei wite skippen fier
de see op, nei Atlantis as it kin.

As wolken driuwe boppe ’t gea
fan feale greiden en it grauwe wiet,
dan moat men sels de hichte sykje
mei it wyt fan seilen, nea
lit men de lins lykas er dêr sa stiet.