Nog één keer zal ze dragen
de mantel van het culturele goed
als moeder van het vaderland,
geteld zijn alle dagen
van ’t koninklijke bloed.

Van Gogh laat volop bloeien
de kronkels van de harde maatschappij,
uitmondend in een Mondriaan,
die zakelijk kan boeien,
Delfts blauw recht in een rij.

Gehesen zijn de zeilen
en van de compagnie het rood-wit-blauw
voor kapitaal en vaderland,
een rijk van zoveel mijlen,
de tijd vóór deze vrouw.

De toekomst laat zij varen:
de molens achter slechts die ene koe,
de crisis van het kapitaal,
verlangend om te baren,
het weet alleen niet hoe.

Schilderij ‘My flat country’