Hy lit him op ‘e weagen driuwe
fan Cambuur en It Hearrenfean,
hat yn de trein de mûtse fûn,
dêr sil er mei de stêd trochgean,
oan beide is er bûn.

Hy set de dagen troch syn stappen
fan Lemmerwei nei Albert Heijn
oer tegels, stien en ek metaal…
tinkt hy dan oan de Auschwitz-trein
en oan har einferhaal?

It wiene wol har lêste stappen
fan ’t einstasjon nei ’t gaslokaal,
Rozet, jongfaam mar ek Joadin,
de tinkstien sprekt jûn kleare taal,
har dea hat no noch sin.

Har namme stiet foar navigearje
tusken see en fêstelân,
ferstân en yntuysje,
premier en achterstân,
de brân en ’t stoarmgeweld,
de rjochter- en de linkerhân,
it sânfolk en de klaaikers,
it easterskar en westerstrân,
it dreamlân en de komasoan,
se moast wol balansearje.

De Beatrix leit oan de kade,
kleurich nei har eale stân,
se kin no navigearje,
gefoelich, mei ferstân,
gjin brân en stoarmgeweld,
sy hat foargoed de frije hân
fan westerstrân by kusten
lâns, yn balâns nei Ingelân.