december 13, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2009
It wiene mêsten dy’t it diene,
moarns al fan de beareklau
tsjin loften stiiffol wyn,
fan buien swier en grau,
in teken hoe’t se by Grou stiene?
It wiene fjirtjin keale mêsten
yn twa slepen oer de mar,
mei gong de Tynje yn,
dêrnei wie der gjin kar,
se libben ûnder swiere lêsten.
Hoewol’t de tugen oan har loeken,
holden sy de rêgen rjocht;
de nije fan Doarp Grou
waard winner yn ’t gefjocht
en mocht dus oan de flagge rûke.
Ien strûpte yn de striid derûnder
om’t er it net hysje koe
tsjin Starums skerpe frou,
mar lykas Grou it woe,
sa diene trettjin it foar wûnder.
december 12, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Zij was de boekrol aan het lezen
met voor elk een goed bericht:
de liefde streelt de zinnen,
is op waar geluk gericht,
van buiten en van binnen.
Er was geen toeval in het leven
dat zij aan het lezen was,
het sprak uit alle zinnen:
rood als rozen, groen als gras…
hoe zij elkaar beminnen.
Verrukt was zij en diep getroffen,
maar toch was het wel verwacht:
vanwege al die zinnen
waren rozen al gebracht…
hij kon haar grond ontginnen.
Zij staat en had haar horen lezen,
onbewogen was ’t gezicht
geweest, verkild van binnen
is haar blik op hem gericht,
zij blijft lang buiten zinnen.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Een liefdesbericht’