december 17, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2009
Wâldsein, de ein fan wat wie earder wâld,
wat oerbleau wie in brede beamwâl
oergeand yn in reidfjild en in strân,
de ein fan de Wâldseinder wrâld,
dêr’t hjoed de wyn fan ’t wetter dreau nei ’t lân.
De striid begûn noch silend oer de streek
mei rekke klappen fan De Jouwer,
grutsk foaroan, mar nei it earste rak
ferwaaide gjin sigarereek,
dy’t hichte socht, de klompfloat lei foar blak.
Mar yn de lijte, oan de ein fan ’t wâld
stie samar wyn, it wie as ’t rikke,
skûtsjes brûsden op ‘e finish oan
en stieken yn har eigen wrâld
de stille stielen skûtsjes nei de kroan.
december 16, 2017
fan Nicolas Poussin*
‘Soan fan David,’ ha ik roppen,
sûnder noch te witten wat ik sei,
’t kaam samar yn my op,
faaks kriich ik it fan boppen.
Blyn wie ik, nea seach ’k de sinne,
altyd tsjuster, wie it nacht of dei?
Doe hearde ik de rop
oer Jezus, rap derhinne.
‘Soan fan David, ha meilijen,’
rôp ik, mar se snauden my doe ta:
‘Hâld do dy no mar stil!’
As soe de Soan my mije.
Ik mocht lykwols by him komme,
leaude hy woe my it sicht ta ha,
wat spoarde mei syn wil…
myn útsicht waard ferromme.
* Nicolas Poussin (1594-1665)
Skilderij ‘Kristus genêst de bline fan Jericho’