december 21, 2017
fan David Vinckboons*
fan Adriaen van de Venne**
Lit ús it bûten fiere,
want fan binnen kolket bloed
ús troch it bûnzjend hert
en fierder troch de ieren,
nim de lieren dan ek mei
en tokkelje de fingers blau
by ’t sjongen fan it âlde liet:
‘Sjoch hjir de hegerien,
de rike man en frou,
ús klaaiïng is dernei,
wy kleie dus net gau,
dêrmei is noch net sein
dat ek de legerein bestiet,
dy hat syn sleauwe draai
en komme yn it nau
op ’t eigen binnenplein,
lit ús it bûten fiere.’
Lit ús de dei fersiere,
hjoed net biddelje om sint
of stoer, mear ha wy net
as eigen hert en spieren,
nimme dus ússels wol mei
en hosse ús de fuotten blau,
by ’t âljen fan it âlde liet:
‘Sjoch hjir de legerein,
de skurve man en frou,
ús rotsoai yn de draai
is fêstbûn mei in tou,
dêrmei is alles sein,
net alles, want wat net fergiet,
is nocht op dizze dei,
wy bliuwe elkoar trou
op ’t eigen binnenplein,
want bûten brasse gieren.’
* David Vinckboons (1576-1632)
Skilderij ‘Bûtenfeest’
** Adriaen van de Venne (1589-1662)
Skilderij ‘Earme lju’
december 20, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2009
Hoe moat men oars de wolken skôgje,
de wynfear yn it djippe blau,
de fierte mei de skiere kym,
de float fan rûnfeartboat oant skou,
de earste boei, in dôberskym
as troch it each?
Hoe moat men oars it brûzjen hearre,
it rûzjen fan de wyn yn ’t want,
it klappend slaan fan seil en fok,
de trie sawat op knappen spand,
de flok by striid, de gjalp by lok
as troch it byld?
Sa is it byld al foar de start,
de spanning dy’t op knappen stiet,
it klappen fan de tel en tried,
de gaos om’t fan alles bart.
De start as skot en dwarrelreek,
de kop omheech, de skoaten strak,
de fjirtjin brûzjend oer de streek,
ferwaaiend yn it earste rak.
De tekening yn loft en striid
jout oan ’t ferrin fan flugge tiid,
de klappen falle achter, foar,
de kleare bylden binne hoar.
By blauwe loft en wite fearren
kin men op in skûtsjedei
allinnich bylden hearre
mei de eagen yn de draai.
