Bylden hearre

Ut it skûtsje-argyf 2009

Hoe moat men oars de wolken skôgje,
de wynfear yn it djippe blau,
de fierte mei de skiere kym,
de float fan rûnfeartboat oant skou,
de earste boei, in dôberskym
as troch it each?

Hoe moat men oars it brûzjen hearre,
it rûzjen fan de wyn yn ’t want,
it klappend slaan fan seil en fok,
de trie sawat op knappen spand,
de flok by striid, de gjalp by lok
as troch it byld?

Sa is it byld al foar de start,
de spanning dy’t op knappen stiet,
it klappen fan de tel en tried,
de gaos om’t fan alles bart.

De start as skot en dwarrelreek,
de kop omheech, de skoaten strak,
de fjirtjin brûzjend oer de streek,
ferwaaiend yn it earste rak.

De tekening yn loft en striid
jout oan ’t ferrin fan flugge tiid,
de klappen falle achter, foar,
de kleare bylden binne hoar.

By blauwe loft en wite fearren
kin men op in skûtsjedei
allinnich bylden hearre
mei de eagen yn de draai.