december 7, 2017
fan Johannes Verdonck*
fan Nicolaas van der Waay**
Mei beide wangen yn it ljocht,
rôze fan it leave libben,
los it hier mei triedden goud,
it himelsk blau dêrûnder,
stiet sy klear, it is as fljocht
de fûgel yn har út ’e kou,
in flecht dêr’t sy nei stribbe
hat, no al de sânde kear,
noch hoopjend op in wûnder,
sy hat al fêst ien fear.
Oer noas en wangen skampt it ljocht,
dêr’t sy altyd om siket,
om’t sy al safolle mist,
mar ek om by te lêzen,
dan is ’t krekt as dat sy fljocht
en libbenslang in fûgel is,
in wûnder dat ferriket
har bestean, sy hoecht net mear
as efkes frij te wêzen
fan wat sy doe ferlear.
* Johannes Verdonck (1597-1662)
Skilderij ‘Portret fan in famke yn it blau’
** Nicolaas van der Waay (1855-1936)
Skilderij ‘Amsterdamsk weesfamke’
december 6, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2008
Foto LC/Jan de Vries
Hy koe der neat oan dwaan
dat hy in lid waard fan fertsjinste
by de SKS,
’t gie benammen om it jaan
en dêryn wied er net de minste,
ús Ed Nijpels eks.
Hy hie it hert op ’t plak
dêr’t ek de fjirtjin skûtsjes wiene,
waarm en rjocht foarút
de snút nei ’t alderlêste rak
fan Snitsers dy’t de krânse hiene,
Douwe kriich de tút.
Wat kinne sy no dwaan,
de fjirtjin froulju fan fertsjinste
mei it waarme hert,
de kampioenen yn it jaan
fan tuten, rjochtút, net de minste,
mar dy krije ’t net.