… riisde ’t peil fan sleat en feart
by wynstil waar ynienen
spegeljend de wolkeloft,
ynliste tusken griene
reiden en it duorre net sa’n skoft…

… as op ‘e diken streamde
it folk nei feilich oard,
de lêste klom nei boppen,
hy miste bus en boat
en siet op hege toan te roppen…

… oant de himel klearre op,
ien wolk noch, yn in lôge
kleurjend read nei violet
en sjoch hoe’t beide bôgen
ha beskaafd de hege status set…

… mar heger noch as state
stie slank de tsjerketoer
en hat doe net de bôge,
al wie it mar fan koarte doer,
de hoop foar hiel Ysbrechtum skôge?

De frou waard troch de jierren
sterk lykas de tsjerketoer,
har geast koe sprekken lije,
skôge libbenskimen oer,
doe’t sy, al âlder, alle nije
dagen telde en de oar
fernijde dat sy hjirre
ienris sleat foargoed de doar.

De tsjerke seach nei jierren
har wer, stadich troch de doar
de donkerbrune kiste
skode fierder yn de oar;
sa lei se dêr allyk opbierre
sa’t se kaam op oaren oer:
in frou mei stien ynliste
as de ieuwenâlde toer.