Ik seach se tusken doarp en stêd,
twa knyntsjes tusken strúk en dyk,
se sieten hjir en strûsden dêr,
allike rêd,
sa sûnder rêst
en net om lyk.

Ik seach har op itselde plak,
it famke tusken paad en dyk,
de eagen stiene like strak,
sa sûnder doel,
want har gefoel
wie by it lyk.

Ik hearde wat se letter sei,
’t ferhaal op skoalle oer har knyn,
sa sielich hoe’t er dêr sa lei,
plat op ‘e dyk,
hiel bleek en blyn…
’t wie har gelyk.

Se hinget tsjin de peal,
noch altyd like freonlik,
it libben oan in tried,
omdat har bloed feroarlik
troch hert en nieren giet
en dy’t de flinter sloech,
syn bloed wie doe behoarlik
fertinne yn de kroech,
hy liet it yn him rinne
en stiet gjin wykein droech.