Hy hat wat heard, mar wit net wat,
it wie as kaam it oeral wei,
no rûzje wurden om him hinne,
hy slacht syn eagen op, dy harkje mei
de earen nei wat liket op in god.

Ik rop dy oan, gean út dyn lân
en by dyn leave neisten wei,
want dan hasto in wrâld te winnen;
ast giest, dan nimsto goede wurden mei,
dy’t dieden wurde, Ik bring dy ta stân.

Hy hat it heard, wit dit wie God,
de neisten steane him ek nei,
mar soed er oare wegen rinne
as ’t paad fan ’t goede wurd dat foar him leit,
it kweade flokt mei syn takomstich lot.

* Fersierde letter út ‘e 13^de ieu

detail

It sinneljocht loek nei de kym,
dêrboppe waard it tsjuster,
like swart as yn in neare nacht,
de toer stie noch oerein, as skym,
mar ’t folk wie ’t paad al bjuster.

Doe kaam, mar dat wie net te sjen,
de Ivichheid op ierde
om te sjen de hichte fan de macht
fan ’t folk, it sicht folslein ferlern
op wat de ienfâld sierde.

Betizing kaam yn plak fan ien
yn taal en hichtestribjen,
elkenien sloech op himsels noch acht,
in brutsen bouwurk, stien nei stien,
gjin toer om foar te libjen.

* Ut ‘e Hollânske skoalle