Mei trettjin oan it wurk,
no achtensechtich al,
fan iere moarn oant lette jûn,
by dizich waar en jeiend swurk,
’t wie healwei seizen fan ‘e moarn
en juster fee ferweidzje,
troch greppel en om hikke hinne,
wol kilometers rûn,
de lêste tiid wat min mei ’t rinnen,
mar beide earmen binne sûn
en sterk mei spieren dy’t
gewichten huffe kinne
troch ’t swiere boerewurk, jawis
ek winterdeis in wike by
de Weissensee op skys, doe wie ’t
dat beide skonken glieden, wylst
de earmen my it winne lieten,
want boerewurk is sport, it giet
mar troch, omdat it wurk en hobby is.

Hy nimt de kroade op en bûcht foaroer,
it swiere wurk fan hjoed moat fierder rôlje,
mei achtensechtich bliuwt er boer,
mar beide hynders en syn iene fôle,
dy hâldt er letter foar syn hobby oer.

De atalanta net, dy’t ûnderoan
in gat fûn hat, in holte yn de bast,
de bleate delgong fan de stam, al hast
ferstoarn, mar foar de flinter skoan
te brûken by de delgong fan syn flecht,
dy’t sirkelet om it gat, syn goadetroan.

Watfoar mystearje leit sa lang bestoarn
yn bleate bast op ’t neakenstrân,
dêr’t atalanta fier syn wjukken spriedt
as hied er hjir syn berte hân,
en teart se kleurleas op, yn bast ferstoarn,
syn lêste libbensoere foar it gat,
dat him in passend grêf oanbiedt,
nei koart bestean syn libbenslot.