Se wie noch jong, in jier as acht,

doe hie se al de fokkeskoat

yn hannen, mar net yn de macht
noch alle kneepkes fan it skip,

dat troch de tiid en wedstriid gie
as stive âldemanneboat,
ynienen lykwols, fluch en hip,

troch har betsjoend oer ’t wetter skeat,
al moast se nedich ûnderweis

en joech se soms har bangens bleat

by boeien mei in boat as seis
derom, by ’t razen fan protest
en ’t flokken, heger as de mêst.

Se is no grut, folwoeksen al,

ús dochter, grutter noch as my,
en stekke wy fol striid fan wâl,
dan giet gjin kneep oan har foarby,
want ’t skip rint op har fokkeskoat
troch waar en wyn de weagen oer,
noch hurder as doe mei acht jier:
se sit yn lij en hinget fier

mei swiere twirren bûtenboard
fan boei nei boei, dan nei de toer,

dêr’t op ‘e finish klinkt it lûd

dat wy ferwachtsje en as heit
sjoch ik mei grutskens nei ús bloed.

It gea is wiid, it útsicht fier
mei beide fuotten op ‘e grûn
en is de kym net al te skier,
dan fynt it each de Jouster toer,
de Gauster is noch tichterby,
sa sjoch ik faak it fjild ris oer
en ha ik dan de lytse rûte rûn
mei blinkend ljochtskyn oer de mar,
bedarje ik by klinkend stiel:
de útsichttoer by mar en Skar,
dêr’t ik it paad nei boppen gean,
as klimt mei ’t lichem ek de siel
de hichte yn, dêr’t ik no stean
as fûgel, wachtsjend foar de flecht,
noch efkes toevje en ik flean
oer wetter, glêder as flewiel,
de reidseam oer, foar ’t each wol hecht,
net heech, flean ik oer ’t lege fjild
en azemje op suchtsjes wyn
de freugde fan de frijheid yn,
foardat de sinne wiist it paad
om del te kommen op ‘e kym,
dêr’t by it fallen fan de jûn
ik mei in reade kleur wer stean
mei beide fuotten op ‘e grûn.