Se binne njoggen, acht en seis,
ús Eva, Jesse, Imre,
en woene, sa ris ûnderweis,
tafallich nei de arke
en fia hynder, skiep en ko,
gjinien dy’t nei ús harke,
belânen wy dy simmerdeis
mei ’t Potten-trio op ‘e arke.

Se hiene harren game-boy mei,
ús Potten-trio gamers,
it gong der earst omraak om wei
by ús dêr op ‘e arke,
mar ho, har Snitser oma sei:
‘Jonges, út dy game-boy dinges,
sjoch nei hynder, skiep en ko,
dy genietsje fan de dei,
mar jimme krije lamme fingers.’

Us Eva, faam fan de natoer,
dy woe doe mar ris fiskje,
se fong in foarntsje oan it snoer,
mar doe’t se ’t bloed ôfwiske,
wie it mei it fiskjen oer.

Us Jesse, stoere motor-baas,
dy woe wol oeren race
mei pakes motor, fiif pk’s,
mar doe’t de plysje oan kaam pezen,
wie it út mei it geraas.

Us Imre, feintsje fan de dream,
dy woe de wrâld oer farre
mei kano, boat of pream,
wêr’t hy ek mar bedarre,
liet him driuwe op ‘e stream.

Mar doe’t de reis rûn nei de ein,
it fiskjen, racen, farren,
op dy wûndermoaie snein,
by ús dêr op ‘e arke,
doe koe it wol wer barre,
gjinien dy’t nei ús harke,
se draafden fuort en rôpen �??hoi’,
ús Potten-trio mei de game-boy.

De himel sette stadich ticht
en doe’t de grauwe wolkewalen
benamen ’t kleare sicht
op wat mei grutte halen
as troch in skilder opset wie,
begûn it wat te drippen
mei rûntsjes op ‘e mar
en foar de barsten lippen
yn droege grûn, fan har
in wiete tút.

De himel skode iepen,
ynienen kaam, as gie de stop derút,
de rein mei bakken del,
de Potten lei yn tûzen stippen,
de ierde, fan it eazjen kjel,
stie ’t wetter oan de lippen
en liet it rinne yn de sleat,
de hichte yn, doe’t Noachs floed
de arke meinaam boppe klippen,
sa like ’t hjoed.

Mar moarn, dan is de himel blau
en rin ik op ‘e Grienedyk
te skilderjen de kleare fierte
fan ’t palet mei kleuren, ryk
oan droege ierde, en mei lippen,
wiet fan wille, fluitsje ik om lyk
de sûntfloed fan ’t ferhaal
by ’t gûnzjen fan ’t gemaal.