It folk fan bûten seach mei grutte eagen
nei de skûtsjes, fûgels fan de mar,
hoe’t dy wiidwjukjend oer it wetter fleagen;
in estetysk eachpunt wie har kar.

‘Wat typysk punt is dat?’ rôp Siete Meeter.
‘Ik besjoch it silen fleanend hurd,
wy moatte traine, fjochtsje foar in meter,
topsport fan de fleugel oant it swurd!’

‘No krije wy de hichte!’ gnyske Berend
Mink, ‘it hiele libben wie al hurd
yn ’t spier en span, in hâlden en in kearen,
sis, wat hat dat trainen dan foar nut?’

Mar âlde skippers koene noch sa beare,
alle sneonen waard der skûtsjesyld.
De fraach wie: wat soe Siete Meeter leare?
’t Antwurd: hoe’t in sânde plakje fielt.

Gjin eare hiene noch behelle
De Lemmer en ús haadstêd Ljouwert.
Wa koe yn it suden noch fertrouwe
op ‘e griene, heech yn ’t punten tellen?
En wannear smiet Ljouwert los de touwen
om as liuw de skûtsjeshow te stellen?

De Lemmer kocht in nijen, wyt
fan kleur, de skipper net mear jong:
Klaas van der Meulen, stjoerman dy’t
al jierren ’t âlde liet mei song.
Hy stjoerde earst noch foar de proef
De Brekken oer, sa nei Wâldsein;
de froulju sakken yn de roef,
de manlju sieten yn de rein.

Dan Ljouwert, dy’t de Piipster kocht
fan Siete Meeter, striidber man
dy’t om in stêd as sponsor socht,
dan makke hy der wol wat fan:
by ’t blanke skip in seil en fok
al like wyt, mei dûbel swurd
ek nij en dan noch wat gelok
hold skipper Siete grif syn wurd.

Mar Siete koe ús mear fertelle
oer ’t liuwke fan de haadstêd Ljouwert
dat nei in sânde plakje klauwe
soe; De Lemmer paste op syn tellen:
op ’t dek tsien manlju, sûnder froulju
yn de roef is ’t twadde plak behelle.