Se wiene frege om har wize rie,
de trije foar it minne waar,
se hiene sicht op bui en baar,
mar net op hoe’t it fierder gie.

It koe feroarje yn in Lemster nacht
fan blakte nei in wynkrêft sân,
sa hiene sy it lang net hân,
de wiisheid lei by Snits te pacht.

De wize skippers skôgen skerp de mar
en wiene om te silen ree,
it weage minder as op see,
it wie lykwols de rie te bar.

It koe feroarje yn in heale dei
fan wynkrêft sân nei bêst te dwaan,
de wiisheid liet har yn de waan,
de lêste wedstriid wie wol wei.

De Lemmer lei de twadde dei foar blak,
de Iselmar blonk spegelglêd
en yn de dize dreau de kime;
fjirtjin skûtsjes, fan de sinne sêd,
bekroepen ’t wetter as in slak.

It Hearrenfean sloep by de oaren wei
mei ’t suchtsje yn it holle seil,
dat skippers rekken yn de grime
om it túch dat hong as droege dweil
en ’t slakketempo yn de draai.

De tiid hold op dy Lemster middei skoft,
dat ’t folk siet útteld op it dek
as wie it oan de oeren lime,
’t hie de ein en droechte yn de bek
en read wie oan dy ein de loft.