De spesjalisten binne kommen
mei in trekker, bus en wein,
se ha it skerpe ark meinommen,
setten as in team útein.

De beamsirurch beklom mei faasje,
linich ek, de konifear,
hy soarge foar de amputaasje
oant er alle lea ferlear.

De assistinten bleauwen ûnder,
brochten byinoar de brot;
de bult waard breed en heech, bysûnder
dat in beam safolle hat.

Noch ien kear kaam er wer nei boppen,
’t lêste teken fan syn wil,
de beamsirurch hat him ûnttoppe,
blokken seage, ’t waard doe stil.

It stoflik omskot leit op strjitte,
wachtsjend op ‘e lêste wein;
wy sille nea ús beam ferjitte,
dêrmei is no alles sein.

Wy bellen Empatec, ús lêste
hoop op in foartidich ein,
mar ’t slagge net mei ’t ivich rêsten,
want te lyts wie harren wein.

Diagonaal lei hy derhinne,
mankrêft krige him net rjocht,
in kraan soe ’t swiere wurk oan kinne,
mar oan tiid waard doe net tocht.

It duorre noch wol trije dagen
foar ús earme konifear,
it like as de tiid fertrage,
dêroer mear de oare kear.