Trije kear stoarmwaar yn it seizoen
wie mear as skippers rjocht fan sprieken,
dat it rûze yn it brein,
want wa waard op sa’n wize kampioen,
it lêste wurd wie dêr noch net oer sein.

’t Waar sloech om, it barde yn Wâldsein
dat lêste twirren wolken brieken
foar de slûge sinne wei,
dy’t mei in lichte koelte by de ein
hie alles foar in moaie dei.

Daliks fearren alle skippers op
foar wêr’t se mear as rjocht op hiene:
stride om it earste plak;
it waard in gribus, koart de kont by kop,
in stoarm al yn it earste rak.

Blank en sinne hearre by elkoar,
dat Huzum mocht de strielen liene
om te sjitten nei de kop;
wol sân minuten lei de wite foar,
dochs klonk op ’t finishskip de rop:

‘Lodewyk*, net noch in rûte, hear,
mar troch de wyn, jim binne der!’

* Lodewijk Meeter

Wat docht de skipper fan Langwar*
as hy op eigen wetter sylt?
Dan is syn nachtrêst yn de war,
omdat er ’t eigen wetter fielt.

Dat wetter wâlet ûnder ’t skip
de ‘Warber’ dat er bouwe liet
foar twa miljoen, út ’t liif in rib,
de rest liedt lykwols ta de died.

Dêrby komt mem har: ‘Set him op!’
Sa sylt er mei de griene dwyl,
want sûnder sliep, mei folle kop
oer ’t eigen wetter yn syn styl.

It giet foar wûnder by de start,
de griene wart him, komt op kop,
bliuwt warber oant er ’t einskot hat…
wa seach de ribbe as in strop?

* Lammert Zwaga