Dat Samuël lei op ‘e knibbels,
wat fan Ely moast… en fan de Hear,
hy wiisde him it Wurd as boarne,
as streamend wetter koel en klear,
mar sei neat tsjin syn smoarge soannen.

Hy hearde op in nacht ien roppen,
miende dat it bline Ely wie,
mar nei de tredde kear: ‘De Iene,
dus jonge, folgje no myn rie,
do silst Him straks dyn earen liene.’

De fjirde kear kriich hy te hearren
wat de Iene oer de pryster sei:
it oardiel oer de heit syn swijen,
it wie de ein fan Ely’s wei,
mei Samuël kaam der in nije.

* Joshua Reynolds (1723-1792)
Skilderij ‘It jonkje Samuël’

** Skilderij ‘Samuël wurdt roppen’

Fan woddo út ‘e fiere frjemdte
waard Ruth yn ’t Breahûs mem,
har blidens wie te sjen
om ’t bern yn heit syn romme wente.

Noömy hiet net langer Mara,
want bitterens hie west,
foar beppe wie it bêst,
mei lytse Obed soe it barre.

* Frânske Skoalle (13^e ieu)
Yllustraasje ‘Berte fan Obed’
Yllustraasje ‘Noömy mei it bern en de oare froulju’