De romte is yn trijen dield:
twa streken mei in klear gefoel,
de tredde dêr’t it pynlik fielt,
de djipte fan de helske poel.

Yn ’t paradys koe ’t ierdske bleat
gjin kwea, want alles wie út ien
en dier en minske hiene neat
yn ’t sin wat oergie nei wer ien.

Wat earst sa klear as wetter wie,
rûn út op ’t spul fan split en spear;
de minske brûkte ’t dier en gie
syn gong op wei nei krús en klear.

De trochgong nei it tsjuster gat
wie glidend oer it glêde fel;
it dier gie oer it minsklik lot
en liet him lije yn de hel.

It read komt net mear fan it fjoer,
mar ljochtet him útnoegjend by
troch ’t hôf fan lusten en ’t giet oer
yn’t paradys dat bloeit opnij.

* Jeroen Bosch libbe fan sirka 1453 oant 1516.
Hy krige de earste lessen fan syn heit,
dy’t as skilder en glesker belutsen wie
by de bou fan de Sint Jan fan Den Bosch.
Jeroen Bosch is bekend wurden as de skilder
fan it absurde: de minsklike dwaasheid
en de duvelske ferskrikkings.