It wetter spegelt de betide moarn:
it striden tusken nacht en dei
mei kleuren dy’t op eigen toan
fiktoarje roppe op har wei:
it read omheech as striidbanier,
de loft oerspielend mei syn bloed,
it blau yn ’t wrakseljen foar sier,
noch efkes mei de lêste moed.

Ik bin it wetter, spegeljend it gea
yn lette moarntiid mei de bou
yn streken giel, nei libben dea,
mei loften, op it heechst it blau;
en lizze kleuren op it doek,
dan spegelt dat myn eigen siel,
dêr hingjend as in iepen boek,
mei it ferhaal hoe’t ik my fiel.

De Metro sprekt har tige oan,
de letters binne om te pakken,
bankhingers falle fan de troan,
der binne samar lege bakken.

‘Se stjitte ús net fan de troan,
it sil de skoalletiid wol duorje,
Metroletters hawwe it bedoarn,
lit ús dêrmei de eintsjes fuorje.’