Fertel ús fan de hôfdowrâld
dy’t wjukke boppe hollen
stiif om op te sjen,
nei ’t delgean yn it wâld
fan katten, yn har wollen
gong de kop ferlern.

Ferhelje ús de kattragyk
nei ’t felle dowekopjen
om net oan te sjen
hoe’t libben waard ta lyk,
omdat de mins net stoppe
gong de kat ferlern.

Mar swij ek net oer ’t paad
dêr’t wy ús stappen sette,
beide oan te sjen:
it libben falt yn ’t skaad
fan dêr’t de dea syn swetten
útset, nij begjin?

De jasrits waait fan ’t rinnen los,
de flappen wolkje oer it paad
en skilderje op skulpen skaad
mei fan de rits in djippe kras.

De guozzen wjukje út it grien
troch trillings fan de moarntiidsdau;
in wolk fan fearren tsjin it blau
is net nei ’t hege noarden gien.

De swellen droegje op ‘e dyk
dy’t swart de sinnewaarmte sûpt
har jonge fearren foar’t de groep
ferwaait nei ’t soele suderryk.

En yn ’t ferskaat fan fûgelflecht
strykt op in sylboatstange del
it tomke keninklik en skel
besjongt de winter, simmersk echt.