Dêr steane jim, de lêste kear,
tegearre sûnder fuotten,
trije jier noch mar en dan al âld,
keal oan de bûtenkant en gear
fan binnen, ek noch gatten
fan de wrâld út rinne.
Jim bylken grutsk, mar diene sear
en soargen foar twa blierren
withoefolle kilometers lang;
jim stiif fan nijens en ik mear
fan withoefolle jierren
slitaazje fan it rinnen.
Jim folgen my, want ik hie ’t stjoer
oer wêr’t wy hinne giene:
winterdeis de rûte troch de stêd,
sân moannen lang, it wie jim oer,
mar simmers bûten hiene
jim de wrâld te winnen.
Dêr steane jim, no sûnder doel,
fersliten op ‘e hichte,
weardefol stillibben skilderij
fan Jopie Huismans âlde boel;
ik ha allinnich dichte
fan jim fiere bringen. |
