Der steane fjirtjin stokken op ‘e wâl
as mjitters fan in earlik spul
by start en finish:
’t Grietmansrek, gjin flauwe kul,
want ek mei stokken giet it mâl.

Mar net foar Loadewyk, de âlde rôt,
de rjochterearm stiif om de stok,
al fierwei earste;
inkeld eagen ha it drok:
wa’t tichterby komt, sjit ik kâld.

Dan Siete, Loadewyk syn jonge broer,
de rjochterearm is krekt in stok
om oan te wizen:
”k Ha ’t mei jimme oan de stok,
tink net dat Boalsert is in hoer!’

Der steane fjirtjin stokken op ‘e wâl,
mar ien stiet yn it Grietmansrek
tichtby de finish;
foar Langwar wurdt dat te gek,
it skip rint yn dy iene fal.

’t Wie kostlik waar, in wynkrêft fjouwer,
mar de rjochting doogde net
foar skippers mei De Tynje-haat:
noardwest skriuwt foar syn eigen wet
en dêroer wurdt noch jierren praat.

’t Wie kostlik waar, it like nauwer
mei De Tynje as it jier
dêrfoar, sa fûn it wâlpublyk,
dat útsicht hie op hier en spier
fan skippers sûnder in ûntwyk.

Dêr kaam de kop fan Grou mei stangen
by It Fean op ’t achterdek,
dat dreau by Drachten op ‘e roef,
mar ’t wâlpublyk wie neat te gek,
fan bak- nei stjoerboard, lij of loef.

Sa waarden skûtsjes yn de tange
nommen troch de Grouster sleat,
behalve ’t skip yn ’t donker pak,
want dêrmei gie gjin slach ferkeard,
it sylde frij nei ’t earste plak.