It wurkjen is mislearre,
hoe’t ik myn bêst ek die,
de groei woe mar net komme,
de ein joech my gjin rie;
moast ik dan tûkleas stjerre,
der gjin begrutsen wie
fan dy’t deroan ûntkomme?

As it ûnferstân stapt op ‘e fyts
en dronken op syn fuotten stiet,
de kriën krasse deadewacht,
dan is it iepen fjild te lyts
foar libben dat no net mear giet:
dêr leit it offer fan de slacht…

… gjin plak mear yn de keale beam
dy’t skean fan stam net langer stiet
as dizze alderlêste nacht.