Elk libben is in smelle stream
mei tûzen grouwe stiennen
dy’t brekke ’t wetter en de dream
ferdampt yn gleone sinne.

In stien ferleit de beek wol wat,
mar wa kin ’t streamen litte?
It is no ienkear ’t minsklik lot
te libjen nei de fierte.

Dy fierte is earst de rivier,
dêr’t beken hinne rinne,
sa makket elk de mienskip wier,
gjinien kin it allinne.

De brede stream rint nei de see,
de ivichheid op ierde,
de beken fine ’t rûzjend stee,
de ienheid sil net skiede.

It ûnheil driuwt dûm driigjend oan
om al dy minskestank
te wreekjen mei in heech gedonder;
as Donar stampt mei dûbel droan,
dan spat de wolkebank
de loft mei bloed en slym derûnder.

It tiidrek fan de oare deis
is oars, de minskewrâld
komt dwilich út syn dwaze slomme;
deemoedich bûcht er ûnderweis
de holle foar behâld
en lucht, yn ’t sykheljen ferromme.