Jimme, jonges, ha it rêden
mei in hammer, seage, tou en hout;
sa hawwe jim in seeskip boud
dat fart nei alle havenstêden.

Wâl of reid kin jim net keare,
it Spoardok wurdt Stille Oseaan,
in hege beam in havenkraan
en wite hûnen binne bearen.

Om de hiele wrâld te winnen,
is ’t Spoardok in lyts mar flot begjin
foar seelju dy’t mei fleurich sin
har libbensskip bestjoere kinne.

Se pûste út, yn harmony
nei oparbeidzjen troch de dei,
de iene naam de oare mei,
se hymje nei, no tagelyk.

De treinploech hat de mûle fol
fan spoarend dik tefreden praat
oer harren dinderjende maat
dy’t fluitsjend yn de wolken is.

De masinist, mei koalen gol,
is dik fan smoargens troch syn maat,
fan him hat hy no ek wer baat:
it wetter is sa lij as pis.

It hat wer west, mar it komt wer,
dan wurdt de nostalgy in wolk
fan smoargens foar it Snitser folk,
want alle dagen is hy stjer.