Sjoch, oan dy it lân, sa sei de stim,
bebou it mei wat foar de hân leit.

Hark, sa tocht dy doe, ik hear nei him
noch skerper as wat myn ferstân seit.

Dy beseach syn hân, de w fan wurk
en fierder oer de fingers hinne.

Dêr besong in fûgel ’t blauwe swurk
en doe wist dy it wurdt in finne.

Gerssie waaide oan en foar de hân,
dy siedde ’t swarte nei it griene.

’t Skeat omheech, it lûd, oan dy it lân
foar ’t nêst as der gjin oaren wiene.

Sjoch, de oaren ride ronkjend oan
en hoarte ’t griene nei it swarte.

Foar de hân leit grut it machtsfertoan,
feroarings komme sa’t se moatte.

Tusken rôlen leit sabeare bou
yn fuorgen, iepen foar drainaazje.

Klear, dan sân deroer, net yn de rou,
want inkeld stilstean nei mear faasje.

Sjoch, oan oaren no dit sânich lân,
gjin stim sil noch de fuortgong keare.

Hark, sa tocht dy doe, ik hear in bân,
de oaren remje foar ’t parkearen.

It maisfjild yn de iere moarn
tilt op fan wat der wer is,
drinkt de goddelike drank
en rûzet oan de rûnte tank:
‘Ik nim ’t mei folle swolgen oan.’

It wetter fan de wide mar
leit iepen foar wat folrint,
wachtet, nipt, ferslacht de toarst,
jout ek werom en weaget: ‘Proast,
ik ha genôch, do bist oan bar.’

En dêr stean ik, sis: ‘Tankewol.’
Wylst slok foar slok de tiid ferrint,
ferglydt it maisfjild nei it gat
en blinkt it wetter as in god:
‘Do dêr, ferstrui it ljocht ek gol!’