In trekker raasde oer it paad,
dêrnêst in meanmasine,
bannen ha ta spoaren laat;
de meardiminsjonale plaat
sil grif troch waar en wyn ferdwine.

De minske is in spoarofyl,
by dea in achterlitter,
kenber oan syn eigen styl,
de ieuwen troch soms in fossyl,
dus gjin ferjitter, mar in witter.

It wyt wurdt fluch it grau,
dat gau beset de siden,
klear om dûkend fûl te striden,
sjit de kûgels kleurleas ôf.

In blauwe tank stiet klear
midsmank it bûnte leger,
skiere fearren fan de reager
mei de snaffel as gewear.

De jagers strielje ’t ear
mei kriezjen, wylst se dûke
om har moddermiel te brûken,
docht de hagel har net sear.