Hjir lis ik dan, ûntdien fan swurd en gyk,
myn winstersk plak, yn rêst beferzen,
yn ’t nachtlik ljocht te kyk foar gjin publyk:
soe dat myn foarlân wêze?

Ik hie myn gloarjejierren lang ferlyn,
gjin konkurrint koe my besile,
foar of oan de wyn, de gong siet der goed yn:
soe sa de takomst fiele?

De âlde generaasje joech myn roer
oan jonge hannen dy’t mei faasje
stjoere woene, mar myn gloarjetiid wie oer:
wie ik al út ‘e graasje?

Gean ik myn âlde maten achternei
dy’t ruile binne foar in oare?
‘k Bin alhiel ûntdien fan dizze wrâldske wei:
wa’t bliuwe wol, moat scoare.

It kweekgebou wie trije heech,
in toer om leech by op te sjen
mei ’t each dat noch net folle seach,
mar út ‘e hichte klonk: ‘Hearsto
it koeren fan de wite do?’

Hjoed stie ik wer foar it gebou,
de do hong tsjin de muorre oan,
ferslein as finzen yn in kou,
de sinne lei mei ’t each op ’t feit:
dat wie myn universiteit.