Wat hat de stêd?
Ik kin it wol betinke
mei twa bôgen boppe my:
beskerming fan de poarte,
hoe’t syn slaggen klinke,
mei lûd en jûnsljocht rij,
de tuorren dy’t my winke
om te pinnen en te stoarten,
want yn ’t sintrum bisto frij
om op ‘e stêd te drinken.

Mar bûten de twa bôgen
wiist in mêst de rjochting oan
om ’t heger oan te fielen
op termyk in flecht dy’t fier
de grinzen oer foltôget
by it rije ljocht fan moarn,
fantastysk om te dielen
mei de fûgels, gjin beswier
dat bylden wolris striele.

De âlde wetterkop, fersierd
mei lange linten, read, wyt, blau,
stiek as in Wilhelminapau
syn hals út foar it beppeliet.

De paus stiek ek de hannen út
yn ’t lange flagjen sûnder toer,
warskôgjend foar in frou oan ’t roer,
foar har in pastorale tút.

Op ’t lêst it Fryske bloed tsjoch op,
it wachtsjen wie doe noch op Brok,
de Snitser kening op barok
bordes besong ’t ek hegerop.