It flokt mei alle skippersear:
in iepen kape yn de rein,
it seil as fodde op ‘e gyk;
it is as leit it skûtsje klear,
mar is it skippersaard ferflein.

Do tûke skipper fan alear,
hiesto it túch der al net by
mei spanning op it ûnderlyk?
Omheech de nok, in paltsje mear
en traapje del it swurd yn lij!

En as de wyn fan foaren kaam,
dan hiest de beage om ‘e hûd,
do skuordest dy de bealich bryk,
joechst foar de brêge noch in raam
en jûns siet yn it himd dyn bloed.

Wat, skipper, seisto hjoed de dei,
do libbest yn in oare tiid
en triuwst dy mei sa’n bak wol ryk?
Do draaist de kont der dan foarwei
en lûkst de siele út ‘e striid.

Ik fluite en de ko dy’t weide
op ‘e prikkels fan syn magen,
die direkt de kop omheech;
ik seach, dêr stie se yn de greide
as soliste troch de dagen
tusken kypwein en myn each.

’t Gefoel om ôf te gliden
sûnder hâlder fan in hân
mei de gong fan fallend sân
en de kypwein sil wer ride.

Ik fluite nei de kij dy’t rûnen
yn in lange rjochte rige,
fierste fier om op te sjen;
ik seach en tocht oan de miljoenen
yn in lange rjochte rige,
manlju, froulju en har bern.