It hong om ’t rizen fan beton,
de sinne skynde laitsjend giel,
in stjer woe strielje as wie ’t nacht,
de wesp berûkte in bonbon
en ik waard fan ’t gehiel in diel,
fernaam fan dit gefoel de macht.

Beton is oars as ’t klopjend hert,
de polsslach dy’t de earmbân fielt,
de spier hat neat fan stikeltrie,
dat fielt de trien fan ’t famke net
en ik ha yn dy wespstek dield
’t fenyn fan hoe’t it kommen wie.

’t Ferlies moat liede ta de fynst,
it paad dat fiert nei ’t famke ta,
mar ‘k wist as diel net wêr en hoe;
doe kleuren tegels nei de winst,
de pylken woene har dêr ha,
de polsslach klonk fan ‘I love you’.

It pearse tongerblomke
bloeit ek wol as hynstepoat
en groeit as wie ’t Lyts Tomke
op in nuveraardich oard,
it hat in plak útkeazen,
rinnend faakris op ‘e non
en op ‘e reus syn learzen
óf hoefizers fan beton.

Mar no de pinksterblom,
wat ljochterpears fan tint,
fanwege ’t feest ek from,
it is de geast dy’t wint,
mar as it hurder waait,
dan krijt er ’t geastkleed om:
de minske dy’t him klaait
as plastic pinksterblom.