Mar as se hjoed wer opstie út ‘e dea,
dan stie se op en del te sjen:
har âlde spegel gie ferlern,
it eigendom te hier, sa wie it nea.

Se taalt net mear nei ierdske gast of klant,
mar wol ek net werom as lyk,
de spegel op ‘e Grienedyk
tilt Jikke nei har himelsk restaurant.

Se sizze dat Cham swart wie,
ferflokt, it libben troch as slaaf,
omdat er heit yn ’t neaken sjoen hie,
de dronken Noach oan de wyn, alaaf,
dat dêrom slaveskippen foeren
nei ’t fiere lân fan dream en wins
om te ferfallen yn de kloeren
fan boeren sûnder lins en grins.

It wurde oare tiden,
dat sjocht men oan de bistewrâld,
de swarten hoege net te blieden,
tegearre ûnderdak, hoe’t soks ferhâldt
him mei de blanke yn de dize
achter traaljes, is sa klear as Cham:
hy sil yn mist de wite wize
nei in takomst sûnder slavestam.