De baggerbak driuwt foar de poarte
wylst de skeppebak de drek ophapt,
twa hannen hannelje fan fierren,
ien beweging dy’t it him hjoed lapt.
De foto hat it iepenbierre,
dat de takomst it ek snapt.

It jonkje stiet ferlegen foar de hage,
rêstpunt tusken twa kear in bestean,
betize oer wat net by ’t lytse past,
in holle mei tefolle fragen,
paden yn de dize noch te gean,
by pake en syn beppe yn de kost.

De dea en grûn is lang lyn oer har kommen,
’t jonkje waard ek pake, trije kear,
it jonge kaam, it âlde koe net mear,
dat pakes en syn beppes grêf waard romme.

De stien soe brekke yn wol hûndert stikken,
brekpunt yn noch altyd syn bestean
dêr’t no it dûbelpaad folslein yn past,
in hert om nammen yn te bikken,
hoeden om sa klear as glês te gean,
úteinlik by it jonkje yn de kost.