Niemand wist hoe ’t was gekomen:
dat zij aankwam bij de beek,
de struik voor schoonheid week,
hoe lang zij lag te dromen.

’t Zijn maar vluchtige gedachten,
maar wat iedereen wel wist:
haar vader was gekist…
op wie zou zij nog wachten?

Hamlet, prins van Denemarken,
stak Polonius in ’t hart,
het bloed had haar verward…
alsof men doodt een varken.

Niemand wist hoe ’t was gekomen,
maar zij dreef wel in de beek,
’t boeket, dat van haar week,
vertelde van haar dromen.

* John Everett Millais (1829-1896)
had al op jonge leeftijd succes,
maar later was hij van mening
dat zijn ambities niet waren vervuld.

Het was in het seizoen van kleuren,
lokkend naar de overkant,
diep heimwee naar het verre land,
want daar zou het gebeuren.

Zij stonden bij het spiegelwater,
Nostalgie met kleine broer,
geen schipper wendde daar het roer
die dag, zij zei: ”t Wordt later.’

Toen zochten zij hun eigen wegen
tussen kleuren van het bos,
zij braken dode takken los,
plots kwamen zij hem tegen.

De ridder hoorde hun verlangen,
bood toen aan de overtocht,
omdat hij zelf de verte zocht,
zou men twee vogels vangen.

Het paard kon wel drie zoekers dragen,
want het voelde nostalgie,
het spel en avontuur, die drie,
genoeg voor alle dagen.

Vier meisjes vonden honderd kleuren:
welkom aan de overkant,
dus vul nostalgisch hand en mand
en laat je broertje spelen.

* John Everett Millais (1829-1896)
ging op zijn elfde als jong talent
naar de Royal Academy.
Als kunstenaar en vanwege
zijn sociale positie was hij succesvol.