Mar frjemd genôch kaam ek noch del
it wurk fan minskehannen,
oan stoarmich waar alhiel net wend.
Te rôze en net yn tel?
’t Wie ûnbekend.

In twirre liet in wûnder sjen:
in blom mei trije blêden,
wat yngie tsjin de sirkeltrend:
it âlde giet ferlern,
’t komôf bekend.

It rûze troch yn tal ferhalen
oer dat hjoed de wrâld fergiet,
oant no ta hat dat liet net kloppe,
klinkt dochs noch yn sechtich talen.

De himel stie faak yn it teken
fan de swarte wolk yn bloed,
beskreaun op ierde, jûn fan boppen,
gaadlik foar seis tongerpreken.

Mar by ’t lemieren steane beammen
fan de Maya’s rjocht oerein,
ferwachtsjend alle heil fan boppen,
sjonge wylst wol santich stimmen.