september 26, 2024
fan Winslow Homer*
Tusken harren is noch romte
lykas tusken moanne en de wrâld,
dêr’t sy al jierren yn ferkeare
mei wat minsken dwaande hâldt.
Sy dogge trou de plichten
oplein troch wa’t boppe harren stean,
dat binne meastal hege hearen
dy’t foar de matearje gean.
De oaren rinne taastend
yn it tsjuster, sykjend om elkoar,
sy kinne ’t needlot soms net keare,
komme elkoar wol op ’t spoar…
… nei ’t plak dêr’t weagen sjonge
oer it ljocht, folslein in oare wrâld
dêr’t dier en minske yn ferkeare,
hearen soargje foar behâld.
Tusken harren wurdt de romte
lytser, ljochtet op in nije tiid,
de moanne sil de sinne leare
dat it tsjuster net mear skiedt.
* Winslow Homer (1836-1910)
Skilderij ‘Moanneljocht’
september 25, 2024
fan ûnbekend*
Daniël
Ik, Daniël, hie ’t needlot heard:
weiwurden wie Jeruzalem
en ek de timpel hold gjin stân,
sadat ik yn de rouwe rekke,
sûnder kostlik brea en fleis
kaam ’k trije kear sân dagen troch,
noch wyn noch salve brûkte ik,
sa wie ik wiken ûnderweis.
Doe kaam ik út by in rivier
en seach omheech… sjedêr in man:
fan kostber linnen wie syn kleed,
fan goud syn gurdle om de heupen,
grienich ljochten op syn lea,
dy’t strielen as in edelstien gelyk,
syn antlit wjerljochte my ta,
it rekke my… net ta de dea.
Gjinien murk op wat ik dêr seach
as wie ’k allinnich yn it fjild
om de ferskining oan te sjen,
ik wie oan yn it hert ta rekke,
as hie ’k field syn lêste klop.
* Yllustraasje ‘Ferskining oan Daniël’