april 7, 2019
fan ûnbekend*
Syn heit hat hy mar amper kend,
hie dus gjin foarbyld om te libjen
as heit fan bern en steat;
syn omke woe him pryster meitsje
om model te stean, bekend
by God en folk, om nei te stribjen.
Gjin plicht, frijwillich yn de striid,
dy’t útrûn op in revolúsje,
want hy wie liberaal;
as generaal soe hy it meitsje,
sloech de Frânsman út ’e tiid
en hie yn stimrjocht wol fidúsje.
Ferkiezings seach er as in plicht
foar demokratysk funksjonearjen
fan ’t frije Meksiko;
as presidint soe hy it meitsje:
tritich jier syn noartsk gesicht,
it sljochte folk koe ’t net wurdearje.
Fan liberaal waard hy tiran,
it boarst fol blinkend goud en sulver,
wylst earmen hiene neat;
hy soe ’t net folle langer meitsje,
waard as flechtling Frânsk lytsman,
syn reputaasje gie oan pulver.
* Staasjeportret ‘Porfirio Díaz’
maart 31, 2019
fan ûnbekend*
It wie in spul fan jaan en nimmen,
sa’t it yn de wrâld faak giet:
Marokko waard in Frânsk gebiet,
dus mocht Itaalje swimme
oer de see nei Tripoli.
Dat gea wie fan de Ottomanen,
Allah kriich dêr alle ear,
mar iuwen letter kaam de kear:
de gloarje moast wol tane
troch de kriich om Tripoli.
’t Waard spile troch Italianen,
dy’t it gie om man en macht:
gjin Turk stie mear yn ’t gea op wacht,
de dea oan Ottomanen
troch de macht yn Tripoli.
Sa ha se Tripoli ynnommen,
spile nij Itaalje mei
yn ’t wrâldske spul fan ‘doch in graai’;
de see hat efkes skomme
foar de kust fan Tripoli.
* Foto ‘Oanfal fan de Italianen’