De hege flechten lûke spoaren,
masinaal, gjin reizger dy’t it sjocht,
hy sjit mei feart as nea tefoaren
troch it swurk, mar sit wol fêst, beknypt
yn blikken twangbuis fan in oare
wrâld dêr’t stilsteand sicht der net ta docht,
mar oars de beam, dy’t mei syn tûken
streekrjocht nei de spoaren rikt en grypt,
genietet troch deroan te rûken,
want se binne samar út ‘e loft;
de beam lykwols sil spoaren lûke
troch de fjouwer tiden fan it jier
rikt hy syn tûken nei it swurk ta
as in spoar fan streken foar de sier
nei ’t liket oer de ieuwen hinne,
mar as minsken masinaal, ’t is ier
of let, mei eigen sicht begjinne,
hâldt gjin beam de tûkekop derfoar,
dan leit er útteld yn de sinne,
wylst de wyn waait fuort syn bliedend spoar.
|
