juli 16, 2020
fan Marc Chagall*
Sy kamen roeiend út ’e stêd
mei as bestimming ’t plattelân
om dêr de stilte te belibjen
fan ûnder wetter, boppe blêd,
de kleuren sprekke har ek oan.
De leechte is der tuskenyn,
de romte fan it plattelân,
dêr fiele sy har oan besibbe,
it rûzjen fan de frije wyn
sprekt harren yn de stilte oan.
De hoanne stapt parmantich oan
mei op ’e rêch syn leave frou,
dy’t hâldt fan kleuren dy’t bûnt kraaie
mei ’t kraaien yn de iere moarn…
in hoanne is betiid yn tou.
De boat leit ûndertusken fêst
mei tou, dat rekket net mear los;
hoewol’t it wolkom kraait nei beide,
ha sy fan ’t lûde roppen lêst…
de rjochter komt deroan te pas.
* Marc Chagall (1887-1985)
Skilderij ‘De hoanne’
juli 9, 2020
fan Rembrandt*
De stôk is foar de linkerhân
as steun om ’t rjochte paad te finen,
want de eachopslach is leech;
sa giet er op ’e taast syn wei
en lit it ljocht foar ’t minskdom skine.
Syn rjochterhân helpt om de klam
al sprekkend op it wurd te lizzen
dat derút springt, like heech
en fier as Odysseus op wei
nei Penelope om te sizzen:
‘Ik bin der wer, dyn rjochterhân
dy’t salang oer de ierde swalke,
iepen hie ik ear en each,
it gie der somtiids rûch omwei,
it kolke ûnder tongerwolken.’
De mûle streamt fan wurden oer,
de dichter wol de floed net keare,
sin nei sin as weach nei weach,
de skriuwer kin der net foarwei,
Homerus krijt lykwols de eare.
* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Homerus’