oktober 15, 2020
fan Frans van Mieris*
Dêr sit er dan,
de holle oer de tsjettel bûgd,
de bril op ’t puntsje fan de noas,
opdat er mar neat mist…
de algemist.
‘Myn jonge, sjoch,
’t metaal feroaret grif yn goud,
ik bin der wis fan, ’t kin net oars,
dus blaas, sa bist it wend…
as assistint.’
‘Mar baas, ik blaas
al lang, ’t is my wol tafertroud,
dochs tink ik wolris: ’t is net oars,
it blazen jout gjin sint…
mar ’t is de trend.’
‘Sjoch fint, der komt
in tiid dat goud riist út metaal,
dat seit de skerpte fan myn noas,
dus jou ik dy de hint…
wa’t trochblaast, wint.’
* Frans van Mieris (1635-1681)
Skilderij ‘In algemist en syn assistint
yn in wurkpleats’
oktober 8, 2020
fan Francisco de Goya*
De Manzanares rôp: ‘Nei bûten,
harkje nei myn rûzjend liet,
lit achter jim de drokte fan de stêd,
rin oer de heuvels nei my ta,
wat goed is foar jim sloppe kûten.’
Se kamen man- en ek froumachtich
op it trochgeand rûzjen ôf,
it liet dat harren nûge foar de dûns,
it gie doe los mei twa by twa,
de Manzanares fûn it prachtich.
Fan ’t skaad kaam ’t selskip yn de sinne,
wylst de mage gnoarre ’t liet
fan nei de dûns bist roppich, wurdst wer sêd,
dan moatst it fan de picknick ha
en litst dêrnei it wetter rinne.
* Francisco de Goya (1746-1828)
Skilderij ‘De dûns oan de igge fan de Manzanares’
Skilderij ‘De picknick oan de igge fan de Manzanares’
