mei 17, 2017
fan ûnbekend*
Petrus wie earst op ien ein,
want Jezus hie it oer in beam
mei minne fruchten, dat loek hy him oan:
‘Filippus,’ sei er, ‘sa hat er it sein,
it is foar my bedoarn!’
Petrus harket faak mar heal,
dus holp ik him gau út ’e dream:
‘In beam mei goede fruchten is der ek,
want soks stiet boppe wetter as in peal!’
Dat byld fûn hy net gek.
Noch woe Petrus derop ta
dat Jezus sei, hy harke net
en dat de die net nei syn wurden wie:
‘Ik woe graach Jezus justjes wizer ha,
dat is myn wize rie!’
Wer gie ik tsjin Petrus yn:
‘Hasto dyn geastlik hûs net set
op rotsgrûn, lykas Jezus dat graach sjocht?’
‘Jawis wol, gjin gefaar mei rein en wyn!’
Dat Petrus’ ein waard rjocht.
* Foto ‘Hûs op ’e rots’
mei 16, 2017
Nijsgjirrich binne sy nei foaren
kommen, domwei mei de kop omheech,
omdat sy fan gjin weagjen witte,
ha oars net as gers op ’t each…
gjin motivaasje om te doaren.
It stek is ticht, de daam net iepen
foar dy iene, folge troch de rest,
de keppel kin der net mei sitte,
lizze wol yn ’t wollen fest…
it fretten giet foarôf oan ’t sliepen.
De konten ha al wat te sizzen
oer de polyfalken oan de peal,
dy’t ûnder ’t blauwe seil wei wolle:
mei de kop derfoar, want heal
kin ’t net, dus bliuw dêr net sa lizzen.
Mar sis, wêr bliuwe dan de hannen
foar it touwurk oan de gyk en mêst,
de kop kin dochs net sûnder holle?
Dingen lizze altyd fêst,
ûntbrekke Jantsjes… dan ek Jannen.
