mei 19, 2017
fan ûnbekend*
As offisier kin ik wol stjoere
myn soldaten wêr’t ik wol,
mar doe’t myn feint op bêd lei,
skeat daliks ’t moed my fol.
Ik stie by him mei lege hannen,
yn de frjemdte as Romein,
besetter, sa’t it hjir leit,
wie alles dêrmei sein?
Wol boude ik de synagoge,
net mei hannen, mar mei jild,
dus ha ’k hjir wat te sizzen,
bin ’k boppe oaren tild.
Resint hie ’k heard fan preker Jezus,
mar dy bêste man koe ’k net,
twa âldsten rap derhinne,
’t wie oars as ‘mars’ of wet.
Doe’t ik fernaam, hy woe wol komme,
leaude ik, it kaam wol goed,
al wie it ek op ôfstân,
dat joech de boarger moed.
In offisier kin dan wol stjoere,
mar de geast keas hjir in wei
dy’t my it swijen oplei,
myn feint kriich wer syn draai.
Foto ‘Romeinske offisier’
mei 18, 2017
fan Henri Rousseau*
Se rûn de stêden út en yn
en poende har de fingers lam,
mar selden bleau in stedsjer stean,
de doarpen rûn se yn en út,
wat rapper, har fertsjinne lean
kaam del as wurdslach op ’e snút
fan ’t frommis fan de sljochte stam…
sa bedarre se yn de woestyn.
Dêr joech se har úteinlik del
nêst ynstrumint en wetterkrûk
en ûnder ’t folle moanneljocht;
de dreamen sloepen yn en út,
de fingers poenden doe mei nocht,
wylst oer har striek in liuwesnút,
dy’t rûkte oan de holledoek…
sa tegearre wiene sy in stel.
* Henri Rousseau (1844-1910)
Skilderij ‘De sliepende sigeunerinne’