In echte skipper hat noch fearn
mei turf en modder yn it rom,
hy libbe foar in frij bestean,
want wa’t nei skoalle gie, wie dom.

Hoe komt it as dy skipper blaast
de alderlêste siken út,
is ’t dan de dommens dy’t noch raast,
in amateurstriid ta beslút?

Gjin noed, George Brandsma hat in plan:
nei skoalle ta, in skûtsjeklas,
in wike lang oan board en dan
kin ’t echte skûtsjesilen los.

De wiere skipper stiet wer op
en blaast syn wiisheid oer it dek:
‘Myn soan hat alles yn de kop,
dus wa’t nei skoalle giet, is gek.’

Gjin skûtsjesilen sûnder sinten,
’t wâlpublyk hie dat wol troch,
al jierren hie ’t betelle
foar it skouspul sûnder skellen,
lykwols no it folk op ’t wetter noch.

Dat kaam mei lúkse jachten, sinten
by de fleet, in hiele float
om ’t romme sicht te stellen
fan it wâlfolk dat mei skellen
krige net in poat oan ’t teakhoutboard.

Hoe kaam de SKS oan sinten
fan wa’t rom betelje koe?
It idee wie nochal simpel:
jou dat folk in skûtsjewimpel,
elk dus kampioen, dat wie de klû.