Lalarium, wat binnen is,
centraal in het Romeinse huis
of ook de geest als woning;
wij komen in onszelf gekeerd
en zien het goddelijke beeld
dat ons naar binnen trekt.

Zij draagt de kleuren in de korf
en trekt een sleep van geuren mee,
wat buiten was, komt binnen;
ik giet de wijn eruit, erin,
de druppel die in vuur verdampt,
klimt geurig uit de geest.

Dus, goden, wees ons goed gezind
en keer een kwartslag naar de muur,
wat binnen was, komt buiten:
zij spelen op hun instrument
en trekken dansend voort,
laat zo ons ritme zijn.

* Schilderij ‘De Huisgoden’
(1880 – 102,6 x 74,3 cm.)

Ze wacht al vele jaren
op haar Odysseus die door de tijd
gejaagd de rust van thuis niet vindt.

Zijn voeten zijn haar handen
die bewegen wevend op de vlucht
voor jagers, schietend op haar hart.

Hun pijlen klinken, geuren,
blinken, tekens van een blinde drift,
maar suizen aan het doel voorbij.

Want Penelopes handen
weven draad voor draad haar liefdeskleed
tot rood de zon de einder raakt.

Er komt geen einde aan het
kleed dat ’s nachts weer eindigt bij ’t begin,
de dag waarop zij liefde weeft.

* Schilderij ‘Penelope en haar vrijers’
(1912 – 129,8 x 188 cm.)