De Wjukslach hat syn lêste slaggen makke,
is del- en lamslein, leit bedobbe ûnder stien,
syn geast fan frijheid doarmet noch, ferswakke
mar net ferslein bewjukkelt er wat is ferdien.

Wat hat er noch te sykjen tusken stiennen
dy’t ôffierd wurde yn de kisten fan metaal,
de jierren strike oer de púnheap hinne,
it teken fan de stienbrek sprekt gjin minsketaal.

De geast fljocht dêrom fierder, net beswierre
troch ’t pún fan minskehân dat mei de tiid ferdwynt,
syn wjukslach draacht him nei de kleare fierte
dêr’t frijheid yn de minske syn gelikens fynt.

Ik stapte út mei yn de hân
de kamera om digitaal
fan Broek de dyk, de sleat en ’t lân
te nimmen en wat fierderop
de tsjerke, noch op lytse skaal.

Doe stoppe der in auto nêst
de wein fan ús en tagelyk
beweegde ’t rút en frege ien
oft hy miskien ek helpe koe,
mar doe’t wy seine dat gjin lêst
ús pleage, is er fierder gien
en wisten wy it wis: it ryk
fan minsken ûnderweis heart hoe
dan ek by ’t skeppingswurk fan hjoed
de dei, as Noachs arke stiet
op ’t roaster: wolkom is de groet.